A su printzipale
de Giovanna Maria Lai Dettori

Cand’ ap’ iscrittu sa prima poesia,
chi rob’ ‘e riere apo contadu,
e legida l’apo in cumpagnia,
a nde fagher’ ancora m’an invitadu.
E custu tema chi m’ana impostu
lis paret forsis pius ideale,
tott’ ‘e una oghe m’ana propostu
de lis descriere su printzipale.
E segund’ issos m’an fattu dispettu,
pensende chi non poto isgarrare,
ma s’arrejonu mi ponet aprettu
e no ido s’ora de cominzare.
E lu descrio comente mi paret,
sun barant’annos chi nos connoschimus,
prim’ ‘e tottu coment’ isse cumparet,
e su rest’ a man’ a manu giarimus.
Che a mie isse pur’ est tundittu
e promittit de fagher sa dieta,
de l’ider romas’ isto in appittu
ma est sempre pius in bona petta.
Gighet in cara duos mustatzeddos
chi los cumandat sempre a dovere,
e si sos alanzos sun lanzitteddos
s’allizan tristos de dispiaghere.
Ma si s’affar’ est pius cumbeniente
si pesan reos che ispiga ‘e maju,
dae sutt’in subr’ isperian sa zente,
a los mirare bi cheret coraggiu.
Ma s’umore non sempre est prezisu
e carchi orta intrat airadu,
timidu azzardo laras de risu,
e si mi lu torrat so fortunadu.
Tando mi paret che cuddu titone
chi fumat nieddu in sa tziminea,
si creides chi non tenzo rejone
miradeboll’ e mudades s’idea.
Est pius nieddu su bindighi ‘e mese
cando nois tottu devet pagare,
istat contende unu duos e trese
de cantu soddu mi devo privare.
E si s’abizat chi cheres aumentu
un’iscuja chircat pro ti brigare
de cantu cherias restat s’ammentu
e coro no asa pro dimandare.
Ma su nessi pagat sempre prezisu
e de tottu custu grascias li damus,
si poi s’umore est indezisu
in busciacca ponimus e saludamus.
Iscurta e ti restet in s’ammentu,
naro solu comente tue sese,
e tantu chi semus a bindighi ‘e mese,
ma cand’est chi mi dasa s’aumentu?