A su Poeta Gian Giuseppe Contini
di Giuseppe Concas

Deo no isco mancu d’è su paese
e mi criticas male e tinde affutisi
ma bi cres chi curiosu sese,

illumene sambenadu solu esistisi
pro me, ca non connosco sa dimora
no las fattu presente si lu ammitisi

preciso e no insisto ancora
ma ite ‘nda narre s’iscanesu
mandare tiche podet in malora.

Nois sa poesia amos cumpresu
cun su primu cittadinu in santa paghe
de totos trese nessunu sest’offesu!

Tue che bonaccione, chi ses faghe
che unu innorante sempliciotto
faeddas de s’antigu nuraghe.

Deo so anzianu e pagu potto
e deperida e sa carena mia
freno sa cursa e cammino a trotto,

suero solu, cando penso ebia
chi prò me non torra su eranu
ammentos bellos de sa pizzinnia,

ma sò cuntentu si de conca sanu
finas’a morrere, su fizzu e Deu
in su chi potto a dare sa manu

e comente credente stintu meu
su Vicariu mi faghiat’iscola
de no leare su caminu feu.

E tue trattas ainos de mola
senza ischire narrere ite cosa
cun versos chena sensu ola ola.

Nara Bolotana, e ite bintra Bosa
e no nde fettas de confusione
cando iscries a Concas e Rosa.

E cando faghese unu minestrone
non penses solu a sa uca tua
puru a Zuseppe, Renzo, e Don Peppone,

e non lu vetas bambu che lua
verdura, pisu, orzu e pistizzone
bene cotta e no sia mesu crua.

Fino saludande bo solu
a su collega Renzo e a Tie
su Bolotanesu arrennegagiolu.

Bolotana, 09-09-2008