A sa luna
di Fidel Carta

O luna, chi m'accisas cun su 'ehi,
lùghidu 'e innumerabiles istellas,
sempre andas gasie, peri su chelu,
incurante de cosas feas e bellas.

Pro s'apparenzia rìsida e amorosa,
cando mustras sa cara imprateada,
tottu sos astros t'an chircada a isposa,
e sos omines t'ana venerada.

E tue, sa bardofula andantana,
civettadu as cun tottu sos pianetas,
ca in s'anima curriola de gitana
sempre cosas diversas tue prenetas.

Bella e clara, tue, in fundu in fundu,
no ses che una vana mariposa,
comente custu coro vagabundu
chi no si ligat a veruna cosa.

E sa cosas chi balen e chi duran
nos affrinana chenza s'arreare:
andan pro contu insoro e no si curan
de su chi li cherimus preguntare.

Deo, sempre bramosu e discuntentu,
pisto pruere e ludu notte e die;
e tue passas in su firmamentu,
luminosa, ma fritta che su nie.

Pèrdidos ambos duos in su criadu,
pro unu destinu zegu, mudu, amargu,
in custu chelu troppu ispravinadu
nos bidimus, ma solu dae allargu.

Mentzione a “Terzu Cuncursu de Poesia Sarda di Santu Lussurzu” 2001