A palas de sa porta

Incravau a i-custa cadira,
impresonau in i-custu stìddiu saliu
‘e soledadi aperdada,
callentau de is primus rajus ‘e beranu,
abambanau de is arremòrius
e de arretumbus de arregordus allacanaus,
de foras,
de a palas ‘e i-cussa porta,
m’arribant àlidus de vida.
Boxis chi abumbant e si scongiuntant
in s’andai de sa dì.
Passus chi scurrint
e chi si firmant
amesturendisì a fueddus fuidoris,
scrillitus e complicis murmutus,
chèscias e tzèrrius de pipius.
Doloris cuaus
acumpàngiant passus lestrus
arremataus de s’amatanai.
Das connòsciu cussas boxis
e allenus no funti cussus passus.
Nc’est unu mundu
scravu de timorias estremadas,
atzicau de is dudas,
allupau de is pensamentus,
addia e-i cussa porta.
Nc’est unu mundu
chi fiat su miu puru,
innui, imoi, no nci capu prus
e bivu cun alliagaus surcus
de arresoiadas in s’ànima:
ricamus abrigaus
de delùdius alluinus.

Dietro la porta

Inchiodato a questa sedia,
imprigionato in questa goccia salata
di solitudine pietrificata,
riscaldato dai primi raggi di primavera,
distratto dai rumori
e da echi di ricordi avvizziti,
da fuori,
da dietro quella porta
m’arrivano aliti di vita.
Voci che lievitano e si dissolvono
nell’andare del giorno.
Passi che scorrono
e che si arrestano
mescolandosi a sfuggenti parole,
strilli e complici sussurri,
rammarichi e grida di bambini.
Dolori nascosti
accompagnano lesti passi
stremati dall’angoscia.
Le conosco quelle voci
ed estranei non sono quei passi.
C’è un mondo
schiavo di infinite paure,
spaventato dalle incertezze,
soffocato dalle preoccupazioni,
aldilà di quella porta.
C’è un mondo
che era pure il mio,
dove, ora, non ci sto più
e vivo con piagati solchi
di rasoiate nell’anima:
ricami roventi
di deluse illusioni.

Salvatore Usai
Menzione al premiu ‘e poesia sarda “Posada” 08/08/09