A Montanaru
di Gesuinu Curreli


Hat intesu sos fruscios in muntagna
de ilighes, castanzas e nuzolas,
e in soledade hat fattu bona iscola
contende de sa terra sua s’intragna.

Zente de fide e costumantzia antiga,
semper’ in s’isettu ’e bon’ annada
a gherrare sa vida preparada
che populu sapiente de formigas.

Cando pesat s’alenu Gennargentu,
sos puzones si ponent muserola,
frimmat su pippiolu unu mamentu
pro iscurtare, incantadu, una viola.

Est una ’oghe limpia de lamentu
ch’arrivit finas a su Campidanu
cun sas tramudas conc’a su pianu
iffattu de su caddu e de s’ armentu.

Ma est finas d’amore e de chimeras,
de giovanos e betzos cumpagnia,
boghe e cunfortu a sa malincunia,
cando torrant sas rundines lizeras
a semenare ranos de allegria,
pro ammentare lontanas cammineras..

Est solu conca ’e moro simizante,
in totas istajones incantadas,
a liricas, romanticas cantadas,
chi ‘olant dae ponente a su levante,
e torrant a su sero a Gennargentu,
ue si naschit e morit donzi ‘entu.

Sa rustica manera populana,
lassat sa veste ’etza, istratzolada,
e leat sa pinna de iscrittura amena,
sensu profundu de sa terra amada.

Sos intimos dolores e sas penas
bolant supra un’artesa soberana
e custu est signu de una cosa arcana
ch’ intrat in su samben’ ’e sas venas,
cando sa poesia non est cosa vana.