|  
            Fiore de Sardigna, innamoradu
 de su misticu incantu ‘e sa natura,
 disizosu ‘e onore e de cultura,
 a Tàtari ses teneru faladu.
 Sa terra gloriosa de Gavinu 
            connottu hat prestu su valore tou,
 amadu t’hat che veru fizu sou;
 e t’hat giamadu a lughidu caminu.
 Mastru t’hat postu 
            in su mezus giardinude sos fiores suos piùs caros,
 e tue, cun sos donos tuos raros,
 los has bestidos de briu divinu.
 Segretos orizontes isgiaridu 
            has de sa religione cun amore,
 e de Sardigna sacra su valore
 in te su cantadore hat connoschidu.
 Sas baddes t’han 
            pienu ‘ poesia, sos montes t’han de sole incoronadu
 cando pellegrinende ses andadu
 a gustare s’arcana melodia
 de sa Sardigna tua. Dogni 
            situ has tue e dogni pedra interrogadu:
 fortunas e piantos t’han contadu
 de su populu sou, ogni meritu.
 Sos nuraghes t’han 
            dadu cun amoreuna pagina ‘e antiga fortilesa:
 fit piena de rustiga bellesa
 e nd’has retentu in coro su lugore.
 Sas chejas già ‘estidas 
            de arcanu, nidos de paghe in tormentadas zonas,
 mustradu t’han sas misticas coronas
 ch’àn signadu ‘e Sardigna su ‘eranu.
 Fin coronas de fide e bonidade,cun pèrelas de samben e suore,
 cun brillantes de zelu e de unore,
 cun rosas de virtude e santidade.
 Nomenes caros tenian e 
            tue los has mirados e los has amados;
 in ogni trona los has preigados,
 sos meritos cantadu has in tottue.
 E poi, cun ricamu geniosu,los has in d’un’istoria annotados:
 los mustras bios e sun tramontados,
 c’has artisticu estru calorosu.
 Eroes de umana passione,eroes de divinu apostoladu,
 sa gloria ‘e Sardigna han procuradu
 cun sinzera e nobile unione.
 E custa terra, mama de 
            affannos,ch’in cussos fizos hat bantu e amparu,
 oe ti donat un’eternu laru
 ca lodados los has pro chimbant’annos! *(1)
 Ogni foza, de sambene venada, 
            naschida est in punta ‘e Monte Santu:
 Elia l’hat toccada cun su mantu
 e Cristos l’hat de calighes pintada.
 Foza ‘e gratu amore 
            profumadam’ammentat un’altare fortunadu,
 ue pro chimbant’annos cunsagradu
 has su Zibu pro s’anim’affannada.
 Zelante ti mi mustrat pellegrinuchi amende has piantu e has gosadu,
 chi beneittu has e consoladu
 ‘e lizos semenende su terrinu.
 In sa fronte la còlloco, 
            cuntentude t’ider fizu dignu incoronadu:
 pro ch’às in vida tantu meritadu,
 cust’est umile e caru monumentu!
 E cando custu sole in sas 
            pupiasti morit e invocas su consolu,
 sos Santos de Sardigna tottu a bolu
 t’aunden de zelestes armonias!
 *(1) Da-e sa die ch’àt zelebradu sa prima missa. Zaramonte, 
            12 Santu Aine 1953
 |