A Juanne Sulis
di Peppinu Mereu

Caru Juanne meu,
Semper mudu
cun tegus so istadu, it'abbandonu!
In su mentres t’imbio unu saludu
affettuosu, dimando perdonu.
S'istadu so cun tegus inurbanu,
ismentiga s'offes'e siast bonu.
Pro chi non t'happ'iscrittu fittianu
semper happ'iscolpid'in coro meu
su lumen d'unu frade ch'est lontanu.
Zircundadu de dol'e de anneu,
de ti mandar’una novella mia,
mai happo gosadu su recreu.
In sa gentile Patria natia
su car'amigu tou est moribundu
in s'ultimu sarragh' 'e s'agonia.
Cuddu sorris'amabil'e giucundu
dae su visu meu est isparidu:
est decretadu chi lasse su mundu.
Su debil'organismu est isfìnidu,
tristu como, so 'ennid'a su puntu
de frastimare su primu cumbidu.
Si pro casu de me faghes preguntu
t'hant a rispunder; «Cuss'isventuradu
non lu chirches in vida, ch'est defuntu».
Deo cando chi m' 'ido a' cust'istadu,
bidende irreparabile su male,
suspiro cun su coro avvelenadu.
Intend'in cor'un'ansia fatale,
e naro: «Parca ingrata, già ch'est s'ora,
abbrevia su meu funerale».
Ite bi fatt'in su regnu 'e Flora
seminende dolor'e iscunfortu
in coros dulches ch'isperant ancora?
Pro suffrire gosie menzus mortu;
pro me pius non bi nd'hat de ispera,
su campusant'est s'unicu cunfortu.
Amigu caru, pensa e cunsidera
cale det esser s'affann'e' su dolu
chi mi consumit che candel' 'e chera.
Sa morte no, no mi dat oriolu,
sento chi lasso custa cara terra
bestida de su funebre lentolu.
Etern'inimistad'eterna gherra
b'happo connottu, pizzinnu minore,
brigas, confusion'e cuntierra.
Paghe, risos, carignos e amore,
mai nappo connottu, solamente
velenosas ispinas de dolore.
S'infami' happo 'idu impunemente
bominde su velenu in sos fiores
de custu ridentissimu padente.
Pubusas, tilibrios e astores,
maistros de nefandas aziones,
dànt sa biccad'a puzzones minores.
Pugnales velenosos e bastones
animados, attalzu, ferr'e brunzu,
parant brigas e confusiones.
S'anonimu libellu de murrunzu
si bestit sa divisa 'e Pilatu,
frundit sa pedr'e si cuat su punzu.
Corvos molestos chi faghent disbatu
pro mantenner niedda sa pinnia,
ponende s’armonia in disbaratu.
Cale barch'in su mare senza ghia,
perigulant'in su fatal'iscogliu,
tue ses, o diletta terra mia.
In brazzos de s'Usura e de s'Imbrogliu,
su poveru, cun fadigas e sudore,
accuccurat su riccu portafogliu.
Su vampiru chi giamant esattore,
cun tassas medas graves e impostas,
seminend'est in bidda su terrore.
Zeltas faccias ipocritas e tostas
si rident de su ben'e de su male:
mudant in d'unu die milli crostas.
Sas testas chi si vantant d'haer sale
suni fertas a bin'e non hant cura
de pensar'a su bene soziale.
Su coraggiu zivile a sa paura
s'est abbrazzadu: timet, ca est zegu,
su frittu sognu de sa sepoltura.
Sos ricursantes sighint s'impiegu
de fagher male, in bidda sun timidos
che' sa temporada de Murdegu.
Galiotos a Preides unidos
suni tessende tirrias e brigas,
isfoghende sos odios zozzidos.
Tue, cando chi podes, duas rigas
iscrie contr'a' custos tirriosos,
castiga sas anonimas pinnigas.
Aunid'a sos pagos virtuosos,
pro dare dezisiva una battaglia
contr'a' custos serpentes velenosos.
Sos pettos nostros dent esser muraglia,
chi devimus opponner cun virtude,
fortes, contr'a sa perfida canaglia.
Ti piango pro cussu, o gioventude,
perdid'has sa virtude, ca t'agattas
mancante de sa fìsica salude.
Odios, gherras surdas e cumbattas
c'happo 'idu, in sa debile persone
b'hana lassadu terribiles trattas,
Tue, Juanne faghedi dugone
de s'opprimidu miser'e affrantu:
preiga libertad'e unione.
Cando m'has a ischir'in campusantu,
mandam'unu penseri piedosu,
una sincer'istilla 'e piantu.
Finas dorminde s'ultimu riposu
mi devet esser car'e aggradidu
cussu saludu tou affettuosu.
Tue vive onestu. Favoridu
siast dae sa sort'e potas bier
realizzadu su sognu c'has bidu.
Cando podes procura de m'iscrier;
imbiam'una littera brullana,
in coro sento su bisonz' 'e rier.
De rier veramente nd'happo gana,
però mi toccat a fagher su seriu
prite sa testa mi'est pili cana.
Inoghe, zeltos, chi non hant criteriu,
m'halzana s'oj' 'e sa malignidade,
e mi giamant a lumene misteriu.
S'ischerant de sa mia infirmidade,
sos chi si rident de custu mischinu,
diant haer amor'e piedade.
Bastat, siat cumpridu su destinu,
est iscrittu, mi toccat prosighire
tamba tamb'e finire su camminu.
Est ora puru de mi dispedire,
meda t'happ'infadad'amigu meu:
amuros'e gentile cumpadire
deves s'amigu.

13 marzo 1896