Un'ispera po s'incras
de Antonio Sannia

Dat lugore a s'iscuru,
s'armonia 'e su cantu
de pitzinnos, chi pesan su tenore.
Ballat lestru et siguru,
e tottus li dan bantu,
in manos de su nonnu su minore.
Sos ogros de sa mama,
lu sighin in cuss' 'ama,
chi l'abbrazat cun gosu e cun amore.
E li faghen de ghia,
sos betzos de sa 'idda, in allegria.

Est tempus benidore,
s'incras de custa zente,
ispera de sustentu po sos mannos;
est che sole in s'arbore,
fiore prus lughente,
chi frunzas at isterrer custos annos,
e diventare amparu,
in d'unu chelu jaru,
po chi' est prenu 'e dolu in sos affannos.
Sentidu e amistade,
funtana de amore po su frade,

chi sas manos a chelu,
òrfanu pedidore,
bogat da' s'abba dimandande azudu;
est ateru s' anelu,
in cussu iscurigore,
su prantu 'e una mama tristu e mudu.
De sos betzos s'ispera,
non b'at prus caminera,
su mare de sas ùndas est fiudu.
E b'at un 'ama ebbia,
in d'una notte prena 'e angustia.

Mama lassalu andare,
at a tenner sustentu,
e forte at a torrare che s'astore;
dae nou ballare,
sos pilos a su 'entu,
a manu tenta, 'inchinde su dolore.

Prima classificata all'VIII edizione del Concorso di poesia "Quartucciu" - 2018