Su pettorri ruzu
di Costantino Longu

Pettorri ruzu, ses su prus masedu
de sos puzones, su prus innozzente,
non ti nde olat ateru serente,
ti bio solu in custos buscos fittos,
e mi piaghes comente a brinchittos
nde ses bessinde da’ cussu mattedu.

Deo, sutta de custu cherc’ umbrosu,
sò solu puru comente a tie;
da’ insara passadu est mesudie,
est sole cardu, non nde tirat frina,
ca mi sò istraccadu in sa faina
un’ oretta mi leo de riposu.

Chi pius ti nd’ accosies isetto,
como est s’ ora giusta, mi merendo;
tue puru ch’ as famine cumprendo,
tenzo ‘e ti sustentare su pinniccu:
cantu m’ aggradas cando cun su biccu
collis sas frafaruzas chi ti ‘etto.

Tue ca sese su pius minore
non ti maltrattan sos puzones mannos,
né ti nde faghen de perunos dannos,
ca ses goi minudu ti nd’ an dolu;
s’ in cussu trettu che passan a bolu
non si ettan inturzu né astore.

Sos omines ch’ an coro ‘e pedra dura
infames e crudeles si sun resos;
si agattan pizzinnos indifesos,
pro appagare de inari sa brama,
vilese, dae brazzos de sa mama
bi che l’ istrazzan’ una criatura.

Mancu su lupu creo chi maltrattede
sos lupigheddos, sende in sas montagnas;
che-i s’ omine no at malas intragnas:
si l’ idet riparadu in duna tupa
su fizu non li toccad’ a sa lupa,
lassada ch’ in su sinu si l’allattede.