|  
           Sa pudda dae s’ou 
            de oro 
            di Costantino Longu 
          Unu tale una pudda possediat 
            chi li faghiat continuamente 
            totu sas dies un’ ou de oro. 
            D’ improvvisu s’ idea li eniat 
            chi bi giuterat issa internamente 
            unu inestimabile tesoro. 
          Cun coidadu su trugu li tirat, 
            l’ ispinniat, l’abberit e li mirat 
            su mattimene totu e-i su coro; 
            li compidat, ingordu, sos fiancos 
            isperende chi giuterat cuados 
            d’ oro medas marengos e iscudos: 
          ma, che totu sas puddas, inzentrados, 
            giughiat òso ancora minudos 
            ch’ invece d’ esser grogos fin biancos. 
          Cherinde meda n’ at ottentu nudda, 
            ca nd’ at perdidu s’ ou e-i sa pudda. 
          Gai suzzedit a s’ umana zente: 
            cherinde troppu acchistat niente.  |