Sa pentuma
di Costantino Longu

Custu manzanu, pro cumbinassione,
cun duas pedras mannas in sa ucca,
una pentuma istrinta ma tuvucca
in logu iscogliosu ap’ iscobertu:
bintrand’ a intro mi sò fattu zertu
chi fit de ricattados sa presone.

In custa tana gelada e infusta,
sos crudeles e barbaros bandidos,
chi de inari anzenu sun sididos,
a s’ umana persone an fattu oltraggiu;
poi amos de narrer su coraggiu
chi s’ era ‘e civiltade siat custa.

Ch’ est , mesu ruinzadu, unu leppuzzu,
calchi revuzu de misera chena;
ch’ est, bene assigurada, una cadena,
cun sa loriga fissad’ a zimentu:
su tristu presoneri, pro turmentu,
la giughiat ligad’ a su cambuzzu.

Ch’ est de filighe un’ isterrimenta,
cun duna pedra tunda pro cabitta;
in custa perca goi umida e fritta,
priv’ ‘e cuvrenu e privu de fogu,
essende de suppliziu custu logu,
calicunu ch’ est mortu a morte lenta.

Cando in logos goi los accorrana,
ue si poden perder vida e brios,
assigurande chi ancora sun bios
sos poberos parentes los raggirana:
in primma su ricattu si ritirana,
poi, ca sun già mortos, non los torrana.

Una cantone goi dolorosa
non dia cherrer cantare piusu,
ma dia cherrer, dae com’ in susu,
cantare de umana fratellanzia:
ispuntet, coment’ amos s’ isperanzia,
de paghe santa s’ era luminosa.

Faghide chi sa notte de su mundu
giara resultet, de lughes divinas;
fettat iscumparire sas ruinas
chie in su bene veramente crède,
si no su mundu resultare dède
una pentuma manna cant’ est tundu!