Sa caridade
di Costantino Longu

1

Nadu l’ at su divinu Redentore
pro insegnamentu de s’ umanidade:
“Deo matessi sò sa caridade,
u’ est sa caridade bi est s’ amore;
odiu senza nd’ aer né rancore
sos omines che frades bos amade”.
Sende sa caridade preferida
est piena de delizias sa vida.

2

Si bido unu da’ rainas malas
in procintu ‘e che ruer in s’ abissu,
ch’ est piedade implorande fissu
a mie chi sò solu in cussas alas,
invece de l’ispingher dae palas
accudo prontu in azudu a issu;
pro caridae sa manu li etto
lu salvo da’ s’ abissu e l’ adderetto.

3

Damigellas e riccas contessinas
chi tentu ana prosperos nadales,
bestidas sunu de crocerossinas
e in sas corsias de sos ispidales
si prestana che anghelas divinas
alleviande terribiles males:
cumpensu non nd’ isettana niente
ma est pro sa caridade solamente.

4

San Benedetto, d’ Apollo divinu
su tempiu paganu che distruidi,
e-i sa badia de Montecassinu
in su propriu zassu bi costruidi,
totu sos abitantes de vicinu
a su cristianesimu reduidi;
sa caridade fattu bi at dimora
finas a custa gherra distruidora.

5

Sa caridade puru in mesu a nois
in su passadu bonu fruttu at tentu:
sa caridade de don Nofre Fois
in bidda costruidu at su Cumbentu;
oh paesanos, già l’ischides bois
ch’ at lassad’ a sos posteros s’ ammentu;
cuss’ edifiziu in s’ antighidade
centru fit de umana caridade.

6

Poi de tantos annos chi fit nuda
sa cresia mazore ‘e campanile,
pro cherrer de Uanne Maria Uda
fin’ a su donadore pius umile,
sa caridade no an postu in duda
l’ an costruidu in solidu istile;
pro caridade de personas umanas
como sonan in altu sas campanas.

7

Sa caridade non cunsistit solu
de su poberu famidu a tenner cura,
ma est caridade manna a nd’ aer dolu
de unu chi est ruttu in isventura,
est finas una peraula consolu
pro chie in su coro bi at tristura:
cussa peraula cand’ est bene nada
e chissà cant’ alliviu li dada.