Carrasegare de su Settantotto
di Costantino Longu
Carrasegare de su settantotto
ma deo sos ispassos abbandono;
in custa ziminera mi accuzono,
bene mi lu affranzo su cappotto.

Duos truncheddos d’ elighe nodosu
los ponzo a conc’ a pare e los azzendo,
ca de sos annos su pesu l’ intendo,
troppu sò risultadu frittorosu.

At froccadu ed est froccande ancora,
nd’ est faladu su nie a sos peales;
tra su pesu ‘e sos annos e sos males,
non mi lassas bettare passu a fora.

Est sa frocca faghinde pizu russu,
totu cuguzat pianu pianu,
ma cando fia pius giovanu e sanu
nd’ apo rugradu prus altu ‘e cussu.

De sos carrasegares tenzo ammentu
cando faghian su ballu a cuncordu:
tres o battor cuncordos de accordu
animaian su divertimentu;

tando su corzu de babbai Pascale
cun boghe cantaiat attonada:
“Intr’ a ballare coi cricchinada…”
de Drochesa in su mannu piazzale.

Primma fit de sa gherra europea,
poi, medas de cussos balladores
prenos de vida, prenos de vigores,
sun ruttos in sa bellica pelea.

Ma istada no est sa gherra sola
chi luttu semenadu at a dogn’ ala:
su deghessette fit s’ annada mala,
su degheotto sa frebba ispagnola.

Cherind’ ismentigare su fastizu
poi torrados sunu sos isvagos,
in sas piazzas e in sos frundagos
sun sos sonettes bessidos a pizu.

Fin mastru Bozza e tiu Neddu Canu
sos sonadores pius preferidos;
e cantas nottes nde semus bessidos
dae sos ballos a part’ ‘e manzanu.

Bi andaian giovanas galanas
dignas de ogni bonu riguardu;
pro ballare s’ antigu ballu sardu
bi fini puru sas prus anzianas.

Ancora las ammento totu cuddas
distintas in su ballu e zeniosas,
como sas pius che sun in sas losas,
sas chi sun bias sun bezzas cadruddas.

Si faghian sas giovanas a biere
de tibè mascheradas e de sedas;
sas cumberticulas puru fini medas
ch’ imbentaian comicas de riere.

Si godiana s’ allegria vera
cun mascaras de lussu e d’ istravinzu:
Zuseppe Tanchis cun mastru Bainzu
nde cumbinian de onzi manera.

Sos chi tenian caddu curridore,
cun allegras festosas mascaradas,
e cantas nde faghian carreladas
da’ Su ‘e Tana a Santu Sarbadore.

Si uniana, tando, totu cuddos
chi a caddu tenian agilesa;
dae Corroncas a sa barza ‘e Drochesa
e cantu isconcadu nde an de puddos.

Su puddu, cun iscraccallios de assustu,
cun d’ una fune beniat suspesu
a conca in zosso, de sa pista in mesu,
su populu bi leaiat gustu

cando su curridore cun sa manu
l’ istrugaiat, fid’ unu delliriu.
De su poberu puddu, su martiriu
fidi un’ attu barbaru, inumanu.

Puddu, sende sa zente in su festinu,
idindedi ligadu a su presorzu,
disizaias s’ acculiadorzu
ue cantaias a donz’ arburinu.

Su intender su sonu ‘e sas ischiglias,
pro nois giovaneddos fin recreos;
bi fin sos chi si pesaian reos
faghinde acrobaticas pariglias.

Iscurigadu, poi de tantas lottas,
cun totu sos istrugados puddighinos,
si aunian in sos magasinos
cun allegria pro fagher rebottas.

Send’ ischicchizonande onzi tittone,
de sa brasia godinde su cheghentu,
torrand’ in segus cun su pensamentu
apo fattu cust’ umile cantone.