Badd’ ‘e disisperu
di Costantino Longu

S’ annu passadu, badde, fis piena
de incantos, che unu paradisu;
como ti ses mudada de improvvisu,
dogni cosa chi ch’ est mi faghet pena.

Pro me non prusu des essere amena
ca che mancat de mama su sorrisu;
mancad’ issa, mancadu est dogni accisu,
totu est tristu! E-i sa cantilena

de sos puzones puru paret trista.
S’ eranu chi est pro medas disaogu,
est pro me patimentu, su pius veru.

Como, pro cantu in su mundu esista,
non ti giamo piusu amenu logu
ma solamente “Badd’ ‘e disisperu”.

////////////////////////////////////

Ahi! pena chi su coro mi flagellas,
solu vagande, mi agato inue
mama istimada ses vivida tue,
oh ammentu! e cando ti cancellas?

E rimirande tristu sas istellas
chi brillan’ in s’ aèra senza nue,
cun boghes de piantu esclamo: a ue
sun boladas pro me sas cosas bellas?

E tue mama, chi forzis mi bies
in cust’ ora dae su regnu santu
e ses custos lamentos intendinde,

certu amorosamente mi sorries
nandemi: “Fizu, non piangas tantu,
ch’ eo gioias eternas sò godinde!”

Bolotana, 1930