A Francesco, nebode meu
di Costantino Longu

Francesco, innocente criatura,
de fizu meu s’ istimadu fizu,
de mamma tua su menzus disizu,
est pro te solu dogn’ insoro cura.

Tue parizzos meses as ebbia
ma ses de babbu e mama su tesoro;
battid’ as tue a sa dom’ insoro
su consolu, su briu, s’ allegria.

Tue, nebodeddu, ses virgultu nou
chi a sa vida sos ojos abberis;
isco chi calchi die la preferisi
sa cantone chi faghet nonnu tou.

Deo custu ti prego: chi t’ avvies
sanu che oe a sa tua infanzia,
connoscas, coment’ amos s’ isperanzia,
sempr’ allegras e luminosas dies.

Creschinde, giovaneddu tue alleves
in te dogni virtude pius bella;
faghe chi custa nostra parentella
sempre pius in altu che la eleves.

Distinghedi da’ totu sos fedales,
ben’ educadu, sinzeru e onestu;
sias de apparenzia modestu
ma faghel’ a cumprender cantu ales.

Cun s’ azud’ ‘e sos tuos genitores
un’ impiegu importante pratighes;
dogni caminu ch’ in sa vida cattighes
isterridu l’ agates de fiores.

Tenzas in vida tua bona fama,
contivizande sas operas tuas
unu bell’ avvenire ti costruas
comente lu disizan babbu e mama.

Sa vida passes serenu e cuntentu,
dogni bene sa sorte ti procurede,
s’ esistenzia tua non s’ oscurede
pro maladia né pro patimentu.

Deo campare mi cherio ancora
pro ti connoscher comente l’ ispero;
ma pro me dande orta ch’ est su sero
mentres chi tue ses in s’ aurora.

Non nde sò zertu si ancora duro
ca sos males bi sunu cun s’ edade,
ma pro te prego cun sinzeridade
chi ti suzzedat cantu t’ auguro.

Bolotana, 10 de Sant’ Andria 1978