Sa idda 'e Su Lù
di Renzo Rosa

a

a


Un antiga cantilena de sos abitantes de su Montiferru nararait:

Sa idda de Su Lù est torrada a matta e a rù, sa idda bene fatta est torrada a rù e a matta.

E faeddait de sa famosa idda de Su Lù.

Sos antigos narain chi tale idda fuid affaca a Sant'Albara, in sa zona de Iscanu, nadu puru Iscanu Monteverru po su fattu chi cussos montes fuin tottu prenos de polcrabos, e chi tiad esser fatta in su tempus de sos nuraghes; ma non tottu fun de accordu e unu de cussos fuit tiu Pittanu Cadeddu.

Ogni olta chi nde faeddain s'arrennegait che beccu, nande a tottu chi sa idda fuit meda prus antiga, e nde podiat dare sas provas ca issu fuit naschidu inie.

Tiu Pittanu faghiat de mestieri s'omine anzianu e passait totta die in piazza Vittorio nande a tottu cantos annos teniat e cantas avventuras iat passadu. Iat fattu tottu sas gherras de su mundu e, segundu issu, fuit s'omine prus betzu de sa terra.

Cando narait contos sa zente l'iscultait po oras e oras, e tra creer e non creer che passain su sero.

A pizzinnos l'icultamis che maccos, e issu, sezzidu in sa pezza, cun sa berritta longa, isettait de mos bier po mos narrer calchi contu.

"Beh, pizzinnos, ite contu bos narat ti Pittanu custu sero?”

E nois: "su contu de sa idda de Su Lù!"

"Bene, sezzide igue iscultade e mudos. Duncas, cando fui ogadore de oltigu, una die su mere mannu m'at nadu: "Signor Cadeddu oramai amos finidu in custa zona, e si no agattamos atteru oltigu de ogare so custrintu a lu licenziare."

E deo: "Non si preoccupet, tenzo un amigu in Borore chi nde tenet nessi tremiza albures e si bi lu domando tenimos tribagliu tottu s'annu".

Sa die appustis so partidu a Borore a chilcare s'amigu chi non bidia dae seculos.

Busso in sa gianna e nd'essit un omine de una settantina 'e annos e mi narat: “Avanti s'istranzu; a chi est chilcande"?

E deo: "So ennidu po s'oltigu.”

"Ah, s'iscanesu. mi dispiaghet ma de custas cosas s’interessat babbu”.

Abberit una gianna e mi narat: "Intred a igue e faeddet cun issu”.

Sezzidu in d'unu banchittu 'e ferula b'iad un'omine de una norantina 'e annos cun s'alba longa finas a sa chintolza, chi m'abbaidat dae pes finas a conca e mi narat: "chi est fostè?"

E deo torra: "so ennidu po s'oltigu”.

E issu: "e no! de cussu faeddande cun babbu, in s'atter'apposentu, deo no isco nudda".

Ch'intro a s'atter'apposentu, e un'atteru etzu cun s'alba fin'a pese e cun d’una istiarica in manu m'abbaidat a falzinu.

Sa solita domanda; e sa solita risposta!

A su e deghe apposentos, chi in d'ognun b'iad un omine semper prus betzu, fui accantu a torrare insegus cando in mesu su buggiu intendo una oghe, bassa bassa chi pariat bessinde dae sutta 'e terra, e narait: “Accendide sa candela ca app'intesu istragamuzu; de siguru b'at caligunu".

Una femina ezza e gobbosa, cun sa candela in manu s'accosiat a mie e mi narat cun d'unu filigheddu 'e oghe: "Sshs! ca nonnu est drommidu; nelscemi ma pianu pianu chie esct fosctè!”

E deo cuminzo cun sa solita risposta chi narai a tottu: “So iscanè..”. Mancu finidu e lu narrer, una oghe antiga, debile ma ancora autoritaria, s’intendet in s'apposentu: "Pittanu Cadeddu!".

A sa lughe 'e sa candela, caros pizzinnos, non b'azzis a creere, appo idu s'amigu meu chi non bidia dae tantos annos.

Fuit gai etzu, ma gai etzu, chi fuit torradu pitticcu, cantu unu pizzinnu de unu mese, cun sos pilos e s'alba bianca chi ammuntain tottu sa trobia de oltigu inue una feminedda, etza prus de issu, lu fuit ninnande.

"Pittanu Cadeddu!" torraid a narrer cussu muruteleddu de pilu biancu dae sa trobia: "A til'ammentas de annos e annos como, cando giogamis paris in sa idda 'e Su Lù?”.

 

COSTANTINO LONGU FRANCESCHINO SATTA POESIAS SARDAS CONTOS POESIE IN LINGUA ITALIANA

Questo spazio è a disposizione gratuitamentedi quanti intendono inviare i propri racconti