Muidas in d’unu mundu istranzu
di Renzo Rosa

Sa die chi semus atterrados, appena postu pè in cussu mundu istranzu mos an nadu, e ripitidu tantas bortas: ”faghide attenzione in custu mundu divressu da su nostru no s'ischit mai ite podet capitare"
Bi fumis una chida faghinde barrieras elettricas e iscavande canales tott'in giru a sa nave, fumis siguros; ma non fumis tranquiglios, eppuru tenimis tantas armas modernas, gai potentes chi nisciunu ne omine, ne animale mos podiat toccare.
Sas macchinas automaticas girain tottu s'accampamentu, prontas a distruer d'ogni cosa chi si moviat.
Sas riservas de s'aria e sas provistas, in casu 'e perigulu mos podian bastare po tres annos.
Eppuru non fumis tranquiglios:
Tiad esser po su fattu chi fumis, miliones de chilometros lontanu da sa terra, o su pensamentu de ite bi podiat aer fora dae sa zona chi imis serradu.
A cara a nois biat, muraglias de basaltu nieddu fattas dae sa natura in miliones de annos e consumadas dae su entu.
Sas timorias nostras, fuin incue in su chi bi podiat esser in desegus, de cussas roccas.
Ca da inie dogni tantu sas macchinas registrain muidas, comente passos, boghes, o annigridos.
Una die amos decisu de iscoprire ite b'iat a ‘e segus de cussos altos muros naturales, e tentande de incher sa timoria mos semus preparados a bessire.
Abaidandemos in cara, mos amos estidu sas
tutas refrigeradas, postu accoddu sas bombolas de s'ossigeno, e in conca,su cascu cun sas pompas po respirare.
Ogn'unu de nois hat leadu un arma, chi mandait lampos gai potentes de poder iscazzare cale si siat nemigu a chentu metros de distanzia.
Cando semus arrivados a sas roccas, istraccos e accamados, amos cuminzadu a intender sas muidas chi sas macchinas intendian dae tantu tempus, e no resistinde prus a sa curiosidade amos reguladu sas armas.
Cun d'una paggia 'e iscarrigas amos istampadu sa muraglia e semus passados a s'attera parte.
A cussa parte puru, comente in tottu cussu mundu abbandonadu da ‘e deus, si bidiat in tottue desertos de rena a cantu curriat oggiu, ma! propiu in s’oru chi fumis colados…
B’hiat unu caddu chi tranchigliu, presu a unu truncu siccu istrazzait calchi mossu de elba colore ‘e pratta, e in terra in s'oru sou b'iad unu muntoneddu de fruttos colorados, tottu bene assetiados.
affacca a inie un omine abboghinande!
Tiat tenner una sessantina 'e annos, bassu de istatura, cun sa conca ispilida, e lughida chè isprigu, sos buttìos de su suore chi calain da cussa conca liscia, a sa lughe 'e su sole marzianu, parian ranos de melagrenada.
Isculzu, passizzait subra sa calda rena ruggia frobbindesi sa fronte cun d'unu pannu tottu untu, e assetiat sos fruttos chi nde ruian dae su muntone.
D'ogni tantu n'de ogait, da una bussaca de sos calzones largos e consumados, un arma primitiva, ma cun sa lama ancora lughida, leaid unu fruttu e segandelu in duos, a boghe alta, narait un'aghedda 'e frases, chi ne sos cumpanzos,e ne sos traduttores chi poltamis no resultain a cumprender.
Ma deo, hia cumpresu calchi cosa.
Calchi peraula nada da cuss'omineddu mi portaid in desegus in su tempus, m'ammentait sos antenados mios e sa terra issoro,sa Sardigna!
A passos lestros m'accosio a cuss'omine chi abboghinait e a brazzu alziadu, ammustrait sa mettade de su fruttu chi hiat appenas segadu.
E issu,idindemi, po nudda ispaventadu, sighiad a ripitere:
"Aiò a s'aranzu. Aranzu'e Milis"!

 

COSTANTINO LONGU FRANCESCHINO SATTA POESIAS SARDAS CONTOS POESIE IN LINGUA ITALIANA